شعری از شادی چوانگ
اﺯ ﺧﺮﻭﺵ ﺗﻴﺸﻪ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺳﻨﮓ
ﻣﻲ ﺗﺮاﻭﺩ ﭘﻴﻜﺭﻱ ﺁﺭاﻡ
ﺳﺮﮔﺮاﻥ ، ﺳﺮﮔﺸﺘﻪ، ﭘﺮﺳﺶ ﮔﺮ
اﺯ ﺷﺪن-ﺑﻮﺩن ﺑﻪ ﻧﺎﻫﻨﮕﺎﻡ
ﺧﻔﺘﻪ اﺯ ﺷﺮﻣﻲ ﺳﻴﻪ ﭘﻨﺪاﺭ
ﺩﺭ ﺳﭙﻴﺪاﺭاﻥ ﻛﺎﻏﺬﻫﺎ
ﻣﻲ ﻧﮕﺎﺭﺩ ﺭﺩ ﻋﺮﻳﺎﻧﻲ
ﺑﺮ ﺳﻜﻮﺕ ﺧﻠﻮﺕ ﺷﺐ ﻫﺎ
ﺩﺭ ﺣﺮﻳﺮ ﺳﻴﻨﻪ اﺵ ﭘﻴﺪا
ﻏﻨﭽﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﺭﺳﺘﻪ ﺁﺯﺭﻣﻴﻦ
ﺩﺭ ﺳﺘﻴﺰ ﻧﻮﺭ و ﺑﻲ ﻧﻮﺭﻱ
ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎي ﺻﻮﺭﺗﺶ ﻏﻤﮕﻴﻦ
ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ، ﺭاﻩ ﺑﻲ ﭘﺎﻳﺎﻥ
ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺩﺷﺖ ﺷﺒﻨﻢ ﺧﻴﺰ
اﺯ ﻟﺒﺎن ﻣﻴﮕﺴﺎﺭﺵ ﻣﺴﺖ
ﻣﻲ ﮔﺮﻳﺰﺩ ﻭاﮊﻩ ﻳﺎﺱ ﺁﻣﻴﺰ
ﺧﻮﺷﻪ ﺧﻮﺷﻪ ﺩﺭ ﺗﻨﻢ ﭘﻴﺪاﺳﺖ
ﺯﺧﻤﻪ ي ﺩاﺱ ﻓﺮاﻣﻮشی
ﻧﺎﻟﻪ ﻛﺮﺩﻡ، ﺭﻫﺴﭙﺎﺭﻡ ﻛﺮﺩ
ﻛﻨﺞ ﮔﻮﺭﺳﺘﺎﻥ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ
ﻣﻦ ﺻﺪاﻳﻢ ﻋﻴﻦ اﺭﻭاﺡ اﺳﺖ
!ﭘﻴﻜﺮﻡ ﺭا ﻣﺮﺩﻩ می ﺨﻮاﻫﺪ
ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﻱ ﻫﺴﺖ اﻭ ﺑﻮﺩﻡ
!ﺑﻮﺩﻧﻢ ﻧﺎ-ﺑﻮﺩه می ﺨﻮاﻫﺪ
ﺑﺎ ﺗﺮﻙ ﻫﺎﻳﻲ ﺷﺒﺢ ﺁﻟﻮﺩ
ﺧﺴﺘﻪ اﺯ ﻧﺴﻴﺎﻥ ﻭﻫﻢ ﺁﻣﻴﺰ
ﺩﺭ ﺭﺩاﻳﺶ ﻣﻲ ﺷﻜﺴﺖ ﺁﺭاﻡ
ﺧﺎﻃﺮﻩ، ﺩﺭ ﻳﻚ ﺷﺐ ﭘﺎﻳﻴﺰ
